Święta Barbara
Według legendy była córką bogatego poganina – Dioskura z Heliopolis w Bitynii. Nauki pobierała w Nikomedii. Tam zetknęła się z chrześcijaństwem. Prowadziła korespondencję z wielkim filozofem i pisarzem – Orygenesem z Aleksandrii. Pod jego wpływem przyjęła chrzest i złożyła ślub czystości. Ojciec dowiedziawszy się o tym, pragnąc wydać ją za mąż i złamać opór dziewczyny, uwięził ją w wieży. Jej zdecydowana postawa wywołała w nim wielki gniew. Przez pewien czas Barbara była głodzona i straszona, żeby wyrzec się wiary. Kiedy to nie poskutkowało, ojciec zaprowadził ją do sędziego i oskarżył. Sędzia rozkazał najpierw Barbarę ubiczować, jednak chłosta wydał jej sie jakby muskaniem pawich piór. W nocy miał ją odwiedzić anioł, zaleczyć jej rany i udzielić Komunii Świętej. Potem sędzia kazał Barbarę bić maczugami, przypalać pochodniami a wreszcie obciąć jej piersi. Chciał ją w takim staniepognać ulicami mista, ale wtedy zjawił się anioł i okrył jej ciało białą szatą. Wreszcie sędzia zrozumiał,że torturami niczego nie osiągnie. Wydał więc wyrok by ściąć Barbarę mieczem. Wykonawcą tego wyroku miał stać się ojciec Barbary, Dioskur. Podobno ledwie odłożyl miecz, zginął rażony piorunem. Barbara poniosła śmierć męczeńską w Nikodemii (lub Heliopolis) około 350roku.
W wieku VI cesarz Justynian sprowadził relikwie św. Barbary do Konstantynopola. Stąd zabrali je Wenecjanie w 1202 roku do swojego miasta, by je z kolei przekazać miastu Torcello, gdzie znajdują się w kościele św. Jana Ewangelisty.
Również w Polsce kult św. Barbary był zawsze bardzo żywy. Już w modlitewniku Gertrudy, córki Mieszka II (XI w), wspomina ją pod datą 4 grudnia. Pierwszy kościół ku jej czci wystawiono w 1262r. w Bożygniewie koło Rudy Śląskiej. W XV w Wydział Teologiczny Akademii Krakowskiej obrał sobie za patronkę Św. Barbarę. Jest ona darzona wielką czcią także w Czechach, Saksonii, Lotaryngii, południowym Tyrolu, a także Zagłębiu Ruhy. W Nadrenii uważana jest za towarzyszkę św. Mikołaja – warto wiedzieć, że w wielu miejscach to własnie ona obdarowuje dzieci prezentami.
Jako patronkę dobrej śmierci czcili św. Barbarę przede wszystkim Ci, którzy na śmierć nagłą i niespodziewaną są najbardziej narażeni: górnicy, hutnicy, marynarze, rybacy, żołnierze, kamieniarze, więźniowie, itp. Polecali się jej wszyscy, którzy chcielisobie uprosić u Pana Boga śmierć szczęśliwą. W Polsce istniało nawet bractwo św. Barbary jako patronki dobrej śmierci. Należał do niego m. in. św. Stanisław Kostka. Nie zawiódł się. Kiedy znalazł się w śmiertelnej chorobie nałożu boleści, a właściciel wynajętego przez Kostków domu nie chciał jako zaciekły luteranin wpuścić kapłana z Wiatykiem, wtedy zjawiła się św. Barbara i przyniosła Komunię Św.
W ikonografii św. Barbara przedstawiana jest w długiej, pofałdowanej tunice i w płaszczu z koroną na głowie, niekiedy w czepku. W ręku trzyma kielich.